Skład chemiczny spoiw austenitycznych dobierany jest w taki sposób aby po zakrzepnięciu metalu w strukturze występowała pewna niewielka ilość ferrytu delta. Ich obecność zwiększa odporność spoiny na pęknięcia gorące, co jest szczególnie ważne w spoinach jednościegowych, mających skłonność do transkrystalizacji. Ferryt charakteryzuje się lepszą rozpuszczalnością zanieczyszczeń w porównaniu do austenitu oraz dodatkowo lokuje się w przestrzeniach międzydendrytycznych, czyli w obszarach krzepnących na końcu, w których gromadzona jest największa liczba zanieczyszczeń. Określenie zawartości ferrytu delta jest również bardzo ważne z punktu widzenia złączy spawanych odpornych na korozję stali ferrytyczno-austenityczynch (duplex). W tym przypadku zalecana zwartość ferrytu delta wynosi 30 - 70%. Zmniejszenie zawartości poniżej dolnej wartości granicznej może skutkować zmniejszeniem wytrzymałości spoiny, natomiast zbyt duża zawartość ferrytu delta może powodować spadek właściwości plastycznych oraz obniżenie udarności. Określanie zawartości ferrytu delta metodą metalograficzną polega na odpowiednim wytrawieniu zgładu metalograficznego w taki sposób aby ujawnić jedynie ferryt, a następnie np. za pomocą oprogramowania do komputerowej analizy obrazu, określić jego objętość.