Długotrwała praca materiału w podwyższonych temperaturach prowadzi do zmian strukturalnych prowadzących do tworzenia się struktur o jak największej trwałości termodynamicznej np. sferoidyzacja cementytu w perlicie, wydzielanie i koagulacja węglików, rozpad martenzytu czy bainitu. Takie przemiany powodują degradację zamierzonej struktury materiału, co prowadzi do obniżenia jego właściwości eksploatacyjnych. W przypadku połączenia dwóch czynników, tj. podwyższonej temperatury i trwale występującymi nieprężeniami, eksploatowany materiał ulega nieznacznym odkształceniom nawet podczas gdy występujące naprężenia nie przekraczają dopuszczalnej granicy plastyczności w danej temperaturze. Występuje wtedy zjawisko pełzania. Jednym z końcowych stadiów niszczenia materiałów pracujących w warunkach pełzania jest tworzenie się po granicach ziarn mikorpustek (jamek) pełzaniowych, których ilość zwiększa się wraz ze wzrostem czasu eksploatacji. Wraz ze wzrostem ich ilości pojedyncze pustki przechodzą w łańcuszki pustek, które osłabiając granice ziarn prowadzą do powstania mikropęknięć a te z kolei powodują pękanie materiału.